Σας παρακαλώ να διαβάσετε τα παρακάτω και να τα προωθήσετε.
-------------------------------------------------------------------------------------
Σάββατο 2 Ιουλίου 2016
Σάββατο 1 Σεπτεμβρίου 2012
ΠΑΝΑΓΙΑ ΤΩΝ ΠΟΝΤΙΩΝ Η «ΓΑΛΑΚΤΟΤΡΟΦΟΥΣΑ»
Η Παναγία ακολούθησε τον πόνο και την προσφυγιά των ελλήνων Ποντίων.Διωγμός – πόνος – φτώχεια –θάνατος.
Και η καλή μας Παναγιά πιστή ακόλουθος και προστάτης.
Την φέρανε μαζί όλοι οι πιστοί από την ΜΑΛΑΦΑ ΤΗΣ ΑΡΓΥΡΟΥΠΟΛΗΣ το 1922.
Τώρα βρίσκεται στην εκκλησία «ΠΑΝΑΓΙΤΣΑ» σε ένα χωριό κοντά στην ΕΔΕΣΣΑ.
Πολύ θαυματουργική εικόνα.
Το 1947 που υπήρχε εμφύλιος είχαν φύλακα να φυλάει το χωριό και πριν μπουν οι αντάρτες μια μαυροφορεμένη γυναίκα ξύπνησε τον φύλακα (Η ΠΑΝΑΓΙΑ ΜΑΣ) και του είπε αφού τον σκούντησε (ΣΟΥΚ ΗΡΘΑΝ) Σήκω ήρθαν φύγετε.
Χτύπησαν το χωριό ανελέητα.
Η Παναγιά μας δάκρυσε .
Δάκρυα έτρεχαν από τα ματάκια της.
Η εικόνα αγιογραφήθηκε δια χειρός του ΓΡΗΓΟΡΙΟΥ ιερέως, το 1727 και από τότε έχει επιτελέσει σε όσους την επικαλούνται πολλά θαύματα.
Μέχρι σήμερα είναι προστάτης των ποντίων, ακοίμητος φρουρός.
Η Παναγία όλων των Ελλήνων .
Το στολίδι τον Ποντίων.
ΟΙ ΔΥΟ ΣΗΜΑΝΤΙΚΟΤΕΡΕΣ ΕΙΚΟΝΕΣ ΤΗΣ ΥΠΕΡΑΓΙΑΣ ΘΕΟΤΟΚΟΥ ΣΤΟ ΑΓΙΟΝ ΟΡΟΣ
Πρωτάτο των Καρυών (αριστερά) και η Παναγία Πορταΐτισσα (δεξιά) στη Μονή Ιβήρων. Στις 11 Ιουνίου κάθε έτους εορτάζουμε την ανάμνηση του θαύματος της Ιεράς εικόνας του Άξιον Εστί από τον Αρχάγγελο Γαβριήλ. Ας μάθουμε λίγα περισσότερα για το θαύμα αυτό και για τις δύο ιερές εικόνες.
Οι δύο αυτές εικόνες της Υπεραγίας Θεοτόκου εορτάζονται ιδιαίτερα την αναστάσιμη εβδομάδα της Διακαινησίμου. Η Παναγία του Άξιον Εστί λιτανεύεται στις Καρυές την Δευτέρα του Πάσχα, ενώ η Παναγία Πορταΐτισσα την Τρίτη του Πάσχα. Το agioritikovima.gr βρέθηκε φέτος στις λιτανείες της Διακαινησίμου Εβδομάδας και σας μεταφέρει παρακάτω φωτογραφίες από το βίωμα που ένιωσαν εκατοντάδες προσκυνητές, που συμμετείχαν σ’ αυτές.
Εδώ και μια χιλιετία αποτελούν την προστασία και σκέπη των Αγιορειτών μοναχών, καθώς η πρόνοια του Θεού και η χάρη της Υπεραγίας Θεοτόκου ξεχώρισε αυτές τις δύο εικόνες από τα πρώτα χρόνια της μοναστικής πολιτείας στο Άγιον Όρος (10ος αιώνας). Ας δούμε πρώτα την εικόνα του Άξιον Εστί.
Η εικόνα βρίσκεται στο Ναό του Πρωτάτου, του παλαιότερου στο Άγιον Όρος. Ο Ναός του Πρωτάτου φέρει αυτό το όνομα από τον Άγιο Πρώτο, δηλαδή τον επικεφαλής όλων των μοναχών του Αγίου Όρους. Ο Ναός αυτός της Θεοτόκου είναι στις Καρυές, την Πρωτεύουσα του Άθω. Κτίσθηκε λίγο μετά το 843 μ.Χ, τον ανακαίνισε ο Άγιος Αθανάσιος ο Αθωνίτης (10 αι.) και το 13ο αιώνα τοιχογραφήθηκε από τον κορυφαίο αγιογράφο Εμμανουήλ Πανσέληνο.
Η εικόνα της Παναγίας «Άξιον Εστί» βρίσκεται ενθρονισμένη στο Ιερό του Ναού, επάνω στο ιερό σύνθρονο. Η ονομασία της οφείλεται στον ύμνο «Άξιον Εστί», το μεγαλυνάριο δηλαδή που ψάλλει η Εκκλησία μετά τον καθαγιασμό των Τιμίων Δώρων στη Θεία Λειτουργία. Τον ύμνο αυτό έψαλε για πρώτη φορά ο Αρχάγγελος Γαβριήλ.
Κοντά στο Πρωτάτο, στην τοποθεσία της Ιεράς Μονής του Παντοκράτορος, είναι μια βαθιά κοιλάδα με πολλά κελιά. Σ’ ένα απ’ τα κελιά αυτά κατοικούσε ένας ιερομόναχος με τον υποτακτικό του. Επειδή υπάρχει η συνήθεια να γίνεται κάθε Κυριακή αγρυπνία στο Πρωτάτο, κάποιο Σάββατο βράδυ ο Γέροντας, έφυγε για την αγρυπνία λέγοντας στο μαθητή του να μείνει και να κάνει την Ακολουθία στο κελλί.
Μόλις έπεσε η νύχτα, κάποιος κτύπησε την πόρτα. Ήταν ένας άγνωστος μοναχός, που ζήτησε να περάσει τη νύκτα στο κελλί. Την ώρα του όρθρου σηκώθηκαν να ψάλλουν την ακολουθία μαζί. Όταν έφτασαν στον ύμνο: «Την Τιμιωτέραν…», ο υποτακτικός του Γέροντα έψαλε μόνο «την τιμιωτέραν των Χερουβείμ…» ως το τέλος, ενώ ο άγνωστος μοναχός άρχισε τον ύμνο με τα εξής λόγια: «Άξιον εστίν ως αληθώς μακαρίζειν σε την Θεοτόκον, την αειμακάριστον και παναμώμητον και Μητέρα του Θεού ημών». Και μετά συνέχισε τον υπόλοιπο ύμνο.
Ο νεαρός υποτακτικός απόρησε και είπε στον ξένο: «Ποτέ δεν ακούσαμε αυτά τα λόγια, ούτε εμείς, ούτε και οι πριν από μας Γέροντες». Τον παρακάλεσε μάλιστα να του γράψει τον ύμνο για να τον ψάλλει κι αυτός. Επειδή λοιπόν δεν υπήρχε χαρτί και μολύβι, ο ξένος έγραψε τον ύμνο σε μια πλάκα με το δάκτυλό του και τα γράμματα χαράχτηκαν θαυματουργικά σαν να κινούσε το δάκτυλό του πάνω σε πηλό. «Από τώρα και στο εξής έτσι θα ψάλλετε τον ύμνο όλοι οι Ορθόδοξοι» είπε και έγινε άφαντος. Ο ξένος αυτός ήταν ο Αρχάγγελος Γαβριήλ. Τον είχε στείλει ο Θεός ν’ αποκαλύψει τον αγγελικό ύμνο, για να ψάλλεται μ’ έναν τρόπο που να ταιριάζει καλύτερα στη Μητέρα του Θεού.
Όταν ο Γέροντας έμαθε γυρίζοντας στο κελλί το θαυμαστό αυτό γεγονός, ενημέρωσε τον πρώτο του Αγίου Όρους και την Κοινή Σύναξη, δείχνοντας την πλάκα με τα χαραγμένα λόγια του ύμνου. Αφού εδόξασαν όλοι το Θεό και ευχαρίστησαν τη Θεοτόκο, έστειλαν την πλάκα στην Κωνσταντινούπολη προς τον Πατριάρχη και τον Βασιλέα με όλη τη διήγηση του θαύματος γραπτώς.
Από τότε ο αγγελικός αυτός ύμνος έγινε γνωστός σ’ όλο τον κόσμο. Η εικόνα της Παναγίας που βρισκόταν στο Ναό του κελλίου, όπου έγινε το θαύμα μεταφέρθηκε στο ναό του Πρωτάτου. Το κελλί εκείνο, όπου ο Αρχάγγελος δίδαξε τον ύμνο, ονομάζεται μέχρι και σήμερα «Άξιον Εστί» και η βαθειά κοιλάδα όπου βρίσκεται, λέγεται από τότε «Άδειν», διότι εκεί εψάλη για πρώτη φορά ο ύμνος.
Το θαύμα αυτό έγινε στις 11 Ιουνίου του 980 ή 982 μ.Χ. Από τα τέλη του 10ου αιώνα, ο ύμνος πέρασε σε λειτουργική χρήση και ψάλλεται στη Θεία Λειτουργία μετά την εκφώνηση «Εξαιρέτως της Παναγίας…» στον ίδιο ήχο με το Χερουβικό. Πλήρη Ακολουθία για την εικόνα «Άξιον εστί» έγραψε το 1838 ο λόγιος ιεροδιάκονος του Ρωσικού Κοινοβίου Βενέδικτος. Τη δεύτερη μέρα του Πάσχα όπως είπαμε, γίνεται στο Ναό του Πρωτάτου πανηγυρική Θεία Λειτουργία και ακολουθεί μεγαλοπρεπής λιτανεία της θαυματουργής εικόνας. Κατά τη λιτανεία έχουν γίνει πάρα πολλά θαύματα.
Την περίοδο της εικονομαχίας, πολλές άγιες εικόνες ρίχτηκαν στη θάλασσα για να προστατευθούν από τους εικονομάχους. Η πρόνοια του Θεού όμως τις οδήγησε σε μέρη, όπου προστατεύθηκαν και λατρεύτηκαν. Μία ευσεβής γυναίκα στη Νίκαια, προτίμησε να πετάξει την σημερινή εικόνα της Πορταΐτισσας στην θάλασσα, παρά να την καταστρέψουν οι εικονομάχοι. Έκλαιγε και θρηνούσε δια την απώλεια της αγαπημένης της εικόνας, αλλά η Υπεραγία Θεοτόκος την παρηγόρησε στον ύπνο της λέγοντάς της, ότι την εικόνα της θα την στείλει σ’ ένα τόπο, όπου θα την προσκυνούν εις τους αιώνες πολλές φυλές και γλώσσες.
Μετά από αρκετά χρόνια, το 1004 μ.Χ. η εικόνα εμφανίστηκε μέσα στην θάλασσα μπροστά στη Μονή Ιβήρων στο Άγιο Όρος, να στέκεται όρθια πάνω στα νερά. Οι μοναχοί θαύμασαν το γεγονός και προσπαθούσαν να βγάλουν την εικόνα από την θάλασσα αλλά μία αόρατος δύναμη τους εμπόδιζε.
Λίγο πιο ψηλά από την Μονή ασκήτευε ένας μοναχός με το όνομα Γαβριήλ. Σ’ αυτόν παρουσιάστηκε η Παναγία και του είπε τα εξής: “Θέλω εσύ να έρθεις να παραλάβεις την εικόνα μου από την θάλασσα, διότι εσένα βρίσκω άξιο για να την μεταφέρεις στην Μονή ”. Ο ασκητής υπάκουσε και κατέβηκε να παραλάβει την εικόνα. Όταν μπήκε στην θάλασσα όμως, προς έκπληξη όλων, δεν βούλιαζε αλλά περπατούσε επάνω στα νερά, μέχρι που έβγαλε την εικόνα στην ξηρά. Στο σημείο που ακούμπησε η εικόνα μόλις βγήκε από την θάλασσα, ανέβλυσε αγίασμα, το οποίο υπάρχει μέχρι σήμερα. Ο ασκητής Γαβριήλ μαζί με τον ηγούμενο και τους μοναχούς, μετέφεραν την εικόνα στο καθολικό της Μονής και την εγκατέστησαν σε περίοπτη θέση. Την επόμενη ημέρα όμως δεν την βρήκαν μέσα στην εκκλησία, αλλά πάνω από την πύλη. Αυτό έγινε πολλές φορές ακόμη και οι μοναχοί κατάλαβαν ότι η Παναγία θέλει να μείνει πλησίον της πύλης. Μάλιστα εμφανίστηκε και στον ηγούμενο και του είπε τα εξής: “Εγώ ήρθα εδώ για να σας φυλάω κι όχι να με φυλάτε”. Μετά κι απ’ αυτό, έχτισαν ωραίο παρεκκλήσιο δίπλα στην πύλη - πόρτα της Μονής και η εικόνα εγκαταστάθηκε εκεί, όπου υπάρχει μέχρι σήμερα, φρουρός, ιατρός και προστάτης όλων των μοναζόντων στο αγιώνυμο Όρος. Εκεί οφείλεται και το όνομα της εικόνος.
Η παράδοση στο Άγιο Όρος λέει, ότι αν φύγει η εικόνα της Πορταϊτισσας, πρέπει να φύγουν και οι μοναχοί από το Άγιο Όρος. Σύμφωνα με τον Άγιο Νείλο τον Μυροβλύτη και Αγιορείτη, όταν πληθύνει η ανομία, θα αναχωρήσει εκ του Αγίου Όρους.
Είναι χαρακτηριστικό το σημάδι στο σαγόνι της Υπεραγίας Θεοτόκου. Ένας βάρβαρος πειρατής χτύπησε την ιερά εικόνα στο σημείο αυτό, από όπου έτρεξε αίμα. Μετά το γεγονός αυτό ο βάρβαρος μεταμεληθείς, έγινε μοναχός και πιστός υπηρέτης της Παναγίας στη Μονή. Μάλιστα, παρά το μοναχικό όνομα που του δόθηκε, προτίμησε από ταπείνωση το όνομα Βάρβαρος. Ο συγκεκριμένος μοναχός έφθασε σε ύψη αρετής και η Εκκλησία μας εορτάζει σήμερα τον Άγιο Βάρβαρο τον Ιβηρίτη στις 13 Μαΐου.
Το 1651 οι 365 Ιβηρίτες μοναχοί δοκίμαζαν οικονομική στενότητα, γι' αυτό ανέθεσαν στη Θεοτόκο να μεριμνήσει για τη συντήρηση τους. Αμέσως η φιλόστοργη Μητέρα έτρεξε για εξεύρεση πόρων με το ακόλουθο χαριτωμένο θαύμα. Εκείνη την περίοδο ήταν βαριά άρρωστη η κόρη του τσάρου της Ρωσίας Αλεξίου Μιχαήλοβιτς. Τα πόδια της ήταν παράλυτα και για τους γιατρούς αθεράπευτα. Τη θλίψη της πριγκίπισσας και των Βασιλέων γονέων της έρχεται τώρα να μεταβάλει σε χαρά η θαυματουργή Πορταΐτισσα. Παρουσιάζεται μια νύχτα στον ύπνο της, κι αφού της έδωσε θάρρος, υποσχέθηκε να τη θεραπεύσει, λέγοντας τη:
- Να πεις στον πατέρα σου να φέρει από τη μονή των Ιβήρων την εικόνα μου την Πορταΐτισσα.
Το πρωί η άρρωστη διαβίβασε την εντολή κι αμέσως ξεκίνησε έκτακτη αποστολή, για να μεταφέρει στους Ιβηρίτες μοναχούς την επιθυμία του τσάρου. Εκείνοι φοβήθηκαν μήπως η εικόνα δεν επιστραφεί, και αποφάσισαν να στείλουν ένα πιστό αντίγραφο με τιμητική συνοδεία τεσσάρων ιερομόναχων.
Μόλις μαθεύτηκε ο ερχομός της σεπτής εικόνας στη Μόσχα, η πόλη άδειασε. Όλοι, βασιλείς και λαός, έτρεξαν να την προϋπαντήσουν. Στ' ανάκτορα όμως η πριγκίπισσα κειτόταν στο κρεβάτι, χωρίς να γνωρίζει τίποτε. Κάποια στιγμή ζήτησε τη μητέρα της και τότε πληροφορήθηκε το μεγάλο γεγονός.
- Τί; φώναξε. Έρχεται ή Παναγία, κι έμενα με άφησαν εδώ;
Πηδά αμέσως από το κρεβάτι, ντύνεται και τρέχει να υποδεχθεί κι εκείνη την Παναγία. Ο κόσμος είδε την παράλυτη πριγκίπισσα να τρέχει και τα έχασε. Η συγκίνηση κορυφώθηκε, όταν από την άλλη μεριά έφθασε η αγία εικόνα κι έγινε η τελετή της υποδοχής και της προσκυνήσεως.
- Μεγαλειότατε, είπαν οι απεσταλμένοι, προσφέρουμε τη σεπτή αυτή εικόνα σαν δώρο στο ευσεβές ρωσικό έθνος.
- Σας ευχαριστώ, είπε συγκινημένος ο τσάρος. Σε ένδειξη της ευγνωμοσύνης μου σας παραχωρώ μία από τις καλύτερες μονές της πρωτεύουσας, τον Άγιο Νικόλαο.
Το μετόχι αυτό παρέμεινε στην κυριότητα της μονής Ιβήρων μέχρι το 1932 και της εξασφάλιζε τόσα έσοδα, ώστε κάλυπτε όλες σχεδόν τις υλικές της ανάγκες. Από τότε, η σχέση του ρωσικού λαού με την Παναγία Πορταΐτισσα είναι πολύ έντονη, γεγονός που είναι ιδιαίτερα φανερό στις μέρες μας.
Οι αγίες εικόνες της Υπεραγίας Θεοτόκου είναι το στήριγμά μας, καθώς και η πνευματική μας παρακαταθήκη. Όταν συνειδητοποιήσουμε σήμερα την ανάγκη να αποκαταστήσουμε τις σχέσεις μας με την κληρονομιά της Ορθοδοξίας, θα μπορούμε να ελπίζουμε σε κάτι καλύτερο ως λαός.
http://www.agioritikovima.gr
Όλο το κενό της γυναικείας παρουσίας το καλύπτει η Θεομητορική παρουσία!
Από Παναγίας άρχεσθαι.
Το Άγιον Όρος είναι γνωστό ως το «περιβόλι της Παναγίας»· ως ο κατ' εξοχήν τόπος που τιμάται, που εμφανίζεται, που ενεργεί και αναπαύεται το πρόσωπο της Υπεραγίας Θεοτόκου, ως «ο νοητός της Θεοτόκου και ωραίος Παράδεισος». Σύμφωνα με την παράδοση, το Άγιον Όρος δόθηκε ως κλήρος στην Παναγία από τον ίδιο τον Κύριο: «Έστω ο τόπος ούτος κλήρος σος και περιβόλαιον σον και παράδεισος, έτι δε λιμήν σωτήριος των θελόντων σωθήναι»..
Ενώ η πρώτη Εύα έπεσε στον αρχέγονο παράδεισο, η δεύτερη Εύα, ως Μητέρα του δεύτερου Αδάμ, ξεδιπλώνει, τη χάρη των ονομάτων της μέσα στο νέο παράδεισο του Αγίου Όρους. Η Κυρία των αγγέλων εμφανίζεται ως Κυρία του αγγελικού τάγματος των μοναχών. Η Κεχαριτωμένη φανερώνει τις χάριτες που απορρέουν από τη χάρη της, μέσα από εικόνες, προσκυνήματα, ευλογημένες αθωνικές γωνιές, γεγονότα της ζωής, προσδοκώμενες ανταποκρίσεις σε αιτήματα, ανέλπιστες απαντήσεις σε δοξολογικά ξεσπάσματα, εμφανίσεις σε εξαγιασμένους ασκητές, μέσα στη κατάνυξη του κελιού ή στην λαμπρότητα του ναού. Παντού και πάντοτε, σε κάθε τόπο και σε κάθε σημείο, ελλοχεύει μια ανεπανάληπτη αφορμή, μια μοναδική ευκαιρία να ζήσει κανείς το αγκάλιασμα της Θεοτόκου.
Δεν υπάρχει ίσως αγιορείτης μοναχός που να μη ζει την Παναγία ως Παναγία του, ως κύρια και πρώτη προσφυγή του, ως αμετάθετο ελπίδα, ασφάλεια και προστασία του, ως πρέσβειρα και μητέρα του, ως πλησίον και μόνιμο σύντροφο του, ως εναγκαλιστή των πληγών και ανάδοχο των δοκιμασιών του.
Κάθε ψάλτης από το «Άξιον έστι» θα αρχίσει τα μαθήματά του και με αυτό θα αποδώσει την καλύτερη τέχνη του. Κάθε αγιογράφος ή ξυλο γλύπτης, τα πρώτα και καλύτερα έργα που θα φιλοτεχνήσει θα απεικονίζουν το θεομητορικό πρόσωπο. Κάθε ησυχαστής σε αυτή θα καταθέσει τη θερμότερη προσευχή του. Κάθε μοναστήρι μια δική της εικόνα θα περιβάλλει με το απαύγασμα της ευλάβειας του.
Γεγονότα ιστορικά, ανάγκες καθημερινές, ζωντανά θαύματα, περιστατικά και συγκυρίες, ιδιώματα θεομητορικά αποτυπώνονται σε κάθε εικόνα που κοσμεί με την καλλιτεχνική ομορφιά της και παρηγορεί με την παρουσία της κάθε μονή του Αγίου Ορούς. Έτσι, εκτός από την Παναγία του «Άξιον έστι» στο Πρωτάτο ή την Πορταΐτισσα στη Μονή Ιβήρων, έχουμε την Παναγία του Ακάθιστου στη Μονή Διονυσίου, τη Μυροβλύτισσα στη Μονή Αγίου Παύλου, την Τριχερούσα στο Χιλανδάρι, τη Γοργοϋπήκοο στη Δοχειαρίου, την Οδηγήτρια στην Ξενοφώντος, την Παραμυθία στο Βατοπαίδι, τη Γλυκοφιλούσα στη Φιλόθεου και πλήθος άλλων.
Η Θεοτόκος και ο σύγχρονος Αγιορειτικός μοναχισμός
Του Μοναχού Μωυσή, Αγιορείτη
Μου ζητήθηκε από τη συντακτική επιτροπή του νεοσύστατου (Περιοδικού) Βημόθυρου, να γράψω ένα κείμενο για τη Θεοτόκο και τον σύγχρονο αγιορειτικό μοναχισμό.
Το βημόθυρο, ως γνωστόν, βρίσκεται στην Ωραία Πύλη, ανοιγόμενο μας φανερώνει την Αγία Τράπεζα, τον Τάφο του Ιησού. Ταπεινά εύχομαι το νέο περιοδικό να φανερώνει πάντοτε τον ωραίο και γλυκύ Χριστό, τον σωτήρα και λυτρωτή του σύμπαντος κόσμου, τον Υιό της Αειπαρθένου Μαρίας. Έχουν γραφεί πολλά από πολλούς σπουδαίους για την Παναγία. Κάτι έχω γράψει κι εγώ για την Αθωνίτισσα Θεοτόκο. Το θέμα βέβαια παραμένει πάντοτε ανεξάντλητο, ελκυστικό κι ενδιαφέρον και μάλιστα για την Παναγία ως των πάντων χαρά.
Η Παναγία αναμφισβήτητα υπήρξε η ταπεινότερη, καθαρότερη, σεμνότερη, σιωπηλέστερη, ωραιότερη και ιερότερη γυναίκα του κόσμου. Υπήρξε μητέρα του Θεού και των ανθρώπων. Η ταπείνωσή της ήταν γνήσια, η καθαρότητά της επιλεγμένη, η σεμνότητά της κόσμημά της, η σιωπή της πιο βροντερή από το πιο μεγαλόστομο κήρυγμα. Η ιερότητά της πασιφανής και δεδομένη. Η αμόλυντη ταπεινοφροσύνη της, η αειπαρθενία της σε όλο της το είναι, η χαρακτηριστική της σεμνότητα και η απέραντη σιωπή του όλου βίου της καθίστανται λίαν διδακτικά σε όλους μας πάντοτε.
Η φιλότιμη, πρόθυμη και πρόσχαρη υπακοή της Θεοτόκου στο θείο θέλημα φανερώνει αγάπη και ταπείνωση, τόλμη κι έμπνευση. Δεν είναι μια πράξη αθέλητη, βίαιη, βιαστική, γιατί δεν μπορεί να κάνει διαφορετικά και φοβάται. Το μεγαλείο της αδυναμίας, των δικαιολογημένων επιφυλάξεών της, την κάνουν μεγάλη, υπέροχη, θαυμαστή και μοναδική. Μια ανύπαντρη μητέρα κατά το νόμο ήταν άξια μόνο για λιθοβολισμό. Εκείνη όμως είπε εγκάρδια Ω ας γίνει το θέλημα του Θεού και όχι το δικό μου.
Η άκρα εμπιστοσύνη της κόρης της Ναζαρέτ στην υπό του αρχαγγέλου Γαβριήλ θεία βουλή πολλά έχει να πει σ΄εμάς όλους, που ακόμη δεν εμπιστευόμαστε τον Θεό κι έχουμε τόσες μα τόσες επιφυλάξεις και θέτουμε προϋποθέσεις και αναμένουμε και κάποια ανταλλάγματα. Δεν είναι έτσι;
Είναι συγκινητική η στάση της Παναγίας στον γάμο της Κανά. Μένει ως συνήθως σιωπηλή. Κάποια στιγμή, βλέποντας να ξεμένουν από κρασί στο τραπέζι, λύνει τη σιωπή της και παρακαλεί τον αγαπητό Υιό της να ευλογήσει το νερό και να γίνει κρασί, για να μη μείνει ο προσκεκλημένος κόσμος με μισή χαρά.
Ο Χριστός κάνει πως δεν την ακούει, φαίνεται πως διαχωρίζει τη θέση του από αυτήν. Τελικά όμως κάνει αυτό που του ζητά. Στο Άγιον Όρος λέγουν οι Γέροντες πως ότι ζητά η Παναγία από τον Χριστό της το κάνει, γιατί την αγαπά ιδιαίτερα. Στην Κανά είναι η δεύτερη φορά που η Παναγία λύνει τη σιωπή της. Την πρώτη ήταν στον εξαίσιο Ευαγγελισμό και άλλη μία όταν στο ναό ζητούσε τον δωδεκάχρονο Ιησού. Στην Κανά λοιπόν λύνει την ωραία σιωπή της, για να παρακαλέσει τον Υιό της να θαυματουργήσει, για να μη μείνει μισή η χαρά των καλεσμένων στον γάμο. Γίνεται έτσι η αιτία της χαράς των ανθρώπων, συνδέοντάς τους με τον Δωρεοδότη, Θαυματοδότη και Χαριτοδότη Κύριο.
Το κάλλος της ψυχής της Θεοτόκου φαίνεται καταπληκτικά στη Σταύρωση του Υιού της. Πονά αλλά δεν θλίβεται, λυπάται αλλά δεν απελπίζεται. Μια υπέροχη μητέρα, δίχως υστερίες, φωνές, λιποθυμίες, γυναικεία καμώματα, που δεν έχει ανάγκη από παρηγοριές. Γνωρίζει καλά ότι εκούσια σταυρώνεται ο Υιός της, ηθελημένα υπακούει στη βουλή του ουρανίου πατρός του. Ζει το μυστήριο του πόνου στη φίλη σιγή. Δεν διαμαρτύρεται στους σκληρούς σταυρωτές, δεν ψάχνει το δίκιο της στις αρχές, υπομένει ελπιδοφόρα, ξεπερνά τον εαυτό της. Πόσα δεν διδάσκει στην πολλή ανυπομονησία μας στον πόνο, τη συμφορά, την απόρριψη, τη δίωξη ... Η αδύναμη Παναγία γίνεται δυνατή, η απλή, σύμβολο ηρωισμού, μέγεθος ασύλληπτο στη μικρότητα και ιδιοτέλειά μας.
Ο άγιος Ιωάννης ο Δαμασκηνός, ο μεγαλύτερος δογματικός θεολόγος της Εκκλησίας μας, λέγει πως η Θεοτόκος κατέχει τη δεύτερη θέση τιμής μετά την Αγία Τριάδα. Αυτός ο λόγος μόνο φθάνει για να φανερώσει το μέγεθος της τιμής της Θεοτόκου από την Ορθόδοξη Εκκλησία. Πόσο φτωχοί είναι αλήθεια οι προτεστάντες που δεν την τιμούν διόλου. Η Παναγία μας πηγαίνει πάντα στον Χριστό. Η Παναγία είναι το πιο αγαπητό πρόσωπο μετά τον Χριστό μέσα στην Εκκλησία μας. Στο Άγιον Όρος η τιμή της Παναγίας αγγίζει τα όρια της λατρείας.
Ο ιερός Άθωνας, το Άγιον Όρος, το Περιβόλι της Παναγίας, όπως επιτυχώς ονομάσθηκε για πρώτη φορά από τον διάσημο εκείνο μοναχό Καισάριο Δαπόντε τον Ξηροποταμηνό, αποτελεί, κατά αρχαία παράδοση, κλήρο της Υπεραγίας Θεοτόκου. Η παρουσία της δεσπόζει στην αγιορειτική ζωή. Κατά το ωραιότατο εγκώμιο του σοφώτατου Αθωνίτη και μεγάλου πατρός της Εκκλησίας μας αγίου Γρηγορίου του Παλαμά, στον πρώτο επώνυμο όσιο του Άθωνα Πέτρο τον Αθωνίτη, η Παναγία θα είναι για τους Αγιορείτες μοναχούς φύλακας, έφορος, ιατρός, κηδεμόνας και πρέσβειρα στον Υιό της. Τις υποσχέσεις αυτές γνωρίζουν και οι σημερινοί μοναχοί, οι οποίοι μπορεί να υστερούν κάπως σε απλότητα των παλαιότερων, αλλά έχουν καλοκάγαθη κι ευλαβή πάντα διάθεση.
Η Παναγία μας, όπως έχουμε ξαναγράψει, δεν είναι απλά μια καλή, απλή, σεμνή, και ωραία γυναίκα. Δεν πρόκειται μόνο για μια εξαιρετική θρησκευτική και ηθική προσωπικότητα, αλλά για πρόσωπο ολοκληρωμένο, μοναδικό και πανίερο. Η πρώτη εκείνη Εύα στον εξαίσιο κήπο της Εδέμ δια της παρακοής της έκλεισε την παραδείσια θύρα. Η δεύτερη Εύα, η Παναγία, δια της υπακοής της άνοιξε την πύλη του παραδείσου. Έγινε το κεφάλαιο της σωτηρίας μας, η πανύμνητη Ευαγγελίστρια. Γι΄αυτό οι φιλόκαλοι Αγιορείτες Κολλυβάδες, με πρώτο τον όσιο Νικόδημο τον Αγιορείτη, την υμνούν κι εγκωμιάζουν θαυμάσια και ως αυτοεξόριστοι κτίζουν μοναστήρια και τ΄αφιερώνουν στον Ευαγγελισμό της Θεοτόκου.
Οι αθωνικές μονές Μ. Λαύρας, Βατοπεδίου και Φιλοθέου είναι αφιερωμένες στον Ευαγγελισμό, καθώς η σκήτη Ξενοφώντος και διάφορα κελλιά.
Στο Γενέσιο της Θεοτόκου είναι το Κυριακό της Νέας Σκήτης και αρκετά κελλιά, όπως του μακαριστού Γέροντος Παϊσίου, του οποίου η αγάπη προς τη Θεοτόκο ήταν ιδιαίτερα μεγάλη.
Στην Κοίμηση της Θεοτόκου τιμάται η μονή Ιβήρων, όπου τελείται λαμπρή πανήγυρη, ο πάνσεπτος ιερός ναός του Πρωτάτου και πολλά κελλιά.
Στα Εισόδια της Θεοτόκου τιμάται το Καθολικό της ιεράς μονής Χιλανδαρίου.
Στο Άγιον Όρος έχουμε περίπου εξήντα γνωστές θαυματουργές εικόνες της Παναγίας, βυζαντινές και νεότερες, με πολύτιμα πουκάμισα, πλήθος αφιερώματα, αργυρόχρυσες κανδήλες, που δέχονται τον διηνεκή ασπασμό αφοσιωμένων μοναχών και ευλαβών προσκυνητών. Ενώπιόν τους διαβάζονται οι θαυμάσιοι Χαιρετισμοί, Παρακλητικοί κανόνες, κατανυκτικά Θεοτοκάρια. Καίγονται λαμπάδες από αγνό μελισσοκέρι κι ευώδες μοσχοθυμίαμα. Δέχονται δεήσεις, προσκυνήσεις και μετάνοιες εδαφιαίες πολλών. Έχουν θαυμαστή ιστορία, καταγεγραμμένα θαύματα, παραδόσεις και μαρτυρίες. Κάποτε λιτανεύονται με ψαλμούς και ύμνους και ωδές πνευματικές, καρδιοχαρμόσυνες.
Μερικές από αυτές είναι η Λαυριώτισσα Οικονόμισσα του οσίου Αθανασίου του Αθωνίτου και η Κουκουζέλισσα του οσίου Ιωάννου του Κουκουζέλη, του περίφημου εκείνου ψαλμωδού, που τον πλήρωσε η ίδια η Θεοτόκος για την εξαίσια ψαλμωδία του. Η Βατοπαιδινή Βηματάρισσα, η Ιβηρίτισσα Πορταΐτισσα, η Χιλανδαρική Τριχερούσα, η Διονυσιάτισσα του Ακαθίστου, η Κουτλουμουσιανή Φοβερά Προστασία, η Παντοκρατορινή Γερόντισσα, η Δοχειαρίτισσα Γοργοϋπήκοος, η Φιλοθεΐτισσα Γλυκοφιλούσα, η Αγιοπαυλίτισσα Μυροβλύτισσα, η Ξενοφωντινή Οδηγήτρια, η Κωνσταμονίτισσα Αντιφωνήτρια, η Πρωτατινή του Άξιον Εστί και τόσες άλλες αξιομακάριστες.
Στους ένθεους βίους των Αθωνιτών οσίων, τους οποίους συγκεντρώσαμε σ΄έναν τόμο, βλέπουμε μια συνεχόμενη και ζωντανή σχέση με τη Θεοτόκο: Γαβριήλ του Καρεώτη, που πρωτακούει τον αρχαγγελικό ύμνο Άξιον Εστί, Γαβριήλ του Ιβηρίτη, που εξάγει από τη θάλασσα την πολυθαύμαστη Πορταΐτισσα, Σάββα του Χιλανδαρινού, που φέρνει από τα Ιεροσόλυμα την Τριχερούσα, Διονυσίου του κτήτορα της ομώνυμης μονής, που φέρνει την εικόνα του Ακαθίστου, Αντωνίου του Ρώσου, που από τη μονή Εσφιγμένου, με προσταγή της Θεοτόκου, μεταβαίνει στην πατρίδα του να φυτέψει το δένδρο του μοναχισμού, Σίμωνος του Μυροβλύτου, που η Παναγία του υποδεικνύει την ανοικοδόμηση της τολμηρής μονής του, Γρηγορίου του Παλαμά, όπου «δια μεσιτείας της Θεοτόκου πολλών χαρισμάτων ηξιώθη παρά Θεού, και μάλιστα του της θεολογίας δια της οποίας ηγωνίσθη δια την περί Θεού ορθήν δόξαν», Μαξίμου του Καυσοκαλύβη, που η ίδια η Θεοτόκος τον οδήγησε στην υπερθαύμαστη άσκησή του, Γεροντίου του Αγιαννανίτου, που με την υπόδειξη της Παναγίας έβγαλε πόσιμο νερό για τους πατέρες της σκήτης.
Η παρουσία της Θεοτόκου και στη ζωή συγχρόνων εναρέτων Αγιορειτών Γερόντων είναι εμφανής. Ο Νεοσκητιώτης Γέροντας Ιωακείμ Σπετσιέρης εκοιμήθη λέγοντας τους Χαιρετισμούς. Ο Ρώσος ασκητής παπα-Τύχων γνώρισε τον ακριβή χρόνο της εκδημίας του από την Παναγία. Ο Καρουλιώτης Γέροντας Φιλάρετος συχνά έλεγε πως τον βαστά στον απαρήγορο εκείνο τόπο η Παναγία. Η Παναγία, έλεγε ο Γέροντας Ευλόγιος από το Κελλί του Φανερωμένου, τον έφερε στο Άγιον Όρος από το χωριό του. Ο παπά-Ιωακείμ ο Αγιαννανίτης κρυφή παραμυθία είχε, καθώς έλεγε, το βάστηγμά του από το φουστάνι της Παναγίας, που του έδωσε μια γενειάδα που ακουμπούσε στη γη. Ο Γρηγοριάτης ηγούμενος Αθανάσιος είχε «φάει» την εικόνα της Παναγίας του κελλιού του από τους μύριους ασπασμούς. Ο μακάριος γέροντας Ιερώνυμος Σιμωνοπετρίτης πάντοτε λέγοντας ή ακούγοντας τ΄όνομα της Παναγίας δάκρυζε. Ο γνωστός γέροντας Παΐσιος ο Αγιορείτης έλεγε πως η Παναγία είναι ίδια με την εικόνα της Ιεροσολυμίτισσας ... Ο παπά-Εφραίμ ο Κατουνακιώτης σε μια σύναξη μας έλεγε: «Ήλθε η Παναγία και μ΄έκανε μάτς-μούτς». Αισθάνθηκε και τα χείλη της και τον ήχο. Αυτή είναι η πίστη μας. Ζωντανή υπόθεση. Αυτή είναι η Παναγία μας.
Χρειάζεται τώρα κάποιος διδακτικός επίλογος ή ένα ηθικό συμπέρασμα; Ένα έχω να καταθέσω, αφού σας ευχαριστήσω για την ευκαιρία που μου δώσατε, αγαπητοί μου, να ξανασχοληθώ με το πανίερο πρόσωπο της Παναγίας. Ο σύγχρονος αγιορειτικός μοναχισμός είναι αναντίρρητα, σίγουρα, μόνιμα και αταλάντευτα θεοτοκοφιλής.
Υπογράφω το ταπεινό αυτό κείμενο επιστρέφοντας από τη λιτανεία της θαυματουργής εικόνος του Άξιον Εστί κι ετοιμαζόμενος για την αυριανή λιτανεία της Φοβεράς Προστασίας.
Παναγία η Τριχερούσα, Ι.Μ. Χιλιανδαρίου
Γράφει ο Πρωτοπρεσβύτερος του Οικουμενικού Πατριαρχείου κ. Πολύευκτος Παν. Γεωργακάκης.
Το ιστορικό της Αγίας Εικόνας
Η θαυματουργός Εικόνα της Παναγίας Τριχερούσας αποτελούσε οικογενειακό κειμήλιο του Αγίου Ιωάννη του Δαμασκηνού, ο οποίος με ευλάβεια την φύλαγε στο παρεκκλήσιο του σπιτιού του. Ο Αγιος Ιωάννης ο Δαμασκηνός ήταν ο πρώτος σύμβουλος του Ουάλιδ το έτος 705-715, χαλίφη της Συρίας, για όλα τα αναγκαία θέματα, που αφορούσαν το Χριστιανικό πληθυσμό της περιοχής αυτής.
Ακριβώς εκείνη την εποχή, όταν Αυτοκράτορας της Κωνσταντινουπόλεως ήταν ο Λέων Γ' ο Ίσαυρος, ξέσπασε η Εικονομαχία. Η προσκύνηση των ιερών Εικόνων εθεωρείτο ειδωλολατρεία. Ο Αγιος Ιωάννης ο Δαμασκηνός αναδείχθηκε θερμός υποστηρικτής των Αγίων Εικόνων και με τα συγγράμματά του κατετρώπωσε την αίρεση της εικονομαχίας. Ο Αυτοκράτορας ο Λέων ο Γ' προκειμένου να απαλλαγεί από την παρουσία του Αγίου Ιωάννη του Δαμασκηνού, τον συκοφάντησε στο χαλίφη Ουάλιδ με την κατηγορία, ότι σκέπτεται να του γράψει να καταλάβει κρυφά την Δαμασκό.
Ο χαλίφης διέταξε να συλληφθεί αμέσως ο Αγιος Ιωάννης ο Δαμασκηνός και να του κοπεί το δεξί χέρι μέσα στην πλατεία της Δαμασκού. Η διαταγή εκτελέστηκε αμέσως. Ο Αγιος έλαβε το κομμένο χέρι του και όλη τη νύχτα ικέτευε την Παναγία γονατισμένος να τον θεραπεύσει προκειμένου να συνεχίσει τον σκληρό αγώνα του υπέρ της Ορθοδοξίας.
Ένα όνειρο
Κατάκοπος, όπως ήταν, αποκοιμήθηκε για λίγο και τότε είδε σε όραμα την Παναγία μέσα από την Αγία Εικόνα της να του λέει, ότι από τώρα και στο εξής το χέρι του θα είναι θεραπευμένο.
Ο Αγιος ξύπνησε και είδε πραγματικά, ότι το χέρι του είχε αποκατασταθεί και ήταν υγιές. Από τη χαρά του φρόντισε και έβαλε αργυρό ομοίωμα του χεριού του κάτω από το αριστερό μέρος της Εικόνας της Παναγίας. Ένεκα τούτου του περιστατικού ονομάστηκε η Εικόνα της Παναγίας της Τριχερούσας.
Μετά το θαύμα
Μετά από τα θαυμάσιο-θαυμαουργικό αυτό γεγονός ο Αγιος Ιωάννης ο Δαμασκηνός αποφασίζει να εγκαταλείψει τις θέσεις αυτές και να γίνει μοναχός στη Λαύρα του Αγίου Σάββα του Ηγιασμένου στην Παλαιστίνη.Μαζί του είχε και την Αγία Εκόνα της Τριχερούσας. Το έτος 1217 ο Αγιος Σάββας ο Χιλανδαρηνός, υιός του Βασιλέως της Σερβίας Στεφάνου Νεμάνια, του μετέπειτα ονομασθέντος Συμεών, περνώντας από την Ιεράν Μονή του Αγίου Σάββα του Ηγιασμένου, πήρε μαζί του την Εικόνα της Παναγίας της Γαλακτοτροφούσης, την πατερίστα του ιδρυτού της Ιεράς Μονής και την Εικόνα της Παναγίας Τριχερούσης και τα μετέφερε στην Ιεράν Μονή Χιλανδαρίου του Αγίου Όρους, όπου η Αγία Εικόνα παρέμεινε μέχρι το έτος 1347. Τότε έρχεται στο Αγιον Όρος ο Σέρβος Κράλης Δρούσαν, ο οποίος αναχωρών για την πατρίδα του, πήρε την Εικόνα της Τριχερούσης ως ευλογία. Η Εικόνα φιλοξενήθηκε στην Ιερά Μονή Στουντενίτσης της Σερβίας.
Μεταφορά της θαυματουργού Εικόνας στο Αγιον Όρος
Όταν στις αρχές του 15ου αιώνα οι Σέρβοι επληροφορήθησαν ότι κινδυνεύουν να υποδουλωθούν στους Τούρκους, αμέσως παίρνουν την Αγία Εικόνα της Παναγίας Τριχερούσας από το Σερβικό Μοναστήρι και την τοποθετούν στη ράχη ενός γαϊδαράκου και αφήνουν το ζώο ελευθερο να το οδηγήσει όπου η Παναγία θελήσει.
Και πράγματι, κατά θαυματουργικό τρόπο, το ήσυχο αυτό ζώο διέσχισε όλη τη Σερβία, την Ελληνική περιοχή της Μακεδονίας και ήρθε στο Αγιον Όρος, στην Ιεράν Μονή Χιλανδαρίου, όπου οι μοναχοί την υποδέχθησαν με τιμές και λιτανείες. Το ευλογημένο αυτό γαϊδουράκι, σύμφωνα με την ιερή παράδοση, μόλις τοποθετήθηκε η Εικόνα στο Ιερό του Μοναστηριού, έπεσε νεκρό.
Μέχρι σήμερα η Αγία αυτή Εικόνα της Παναγίας Τριχερούσας θεωρείται ως η Ηγουμένη-Πολιούχος της Ιεράς Μονής Χιλανδαρίου και Προστάτης του Σέρβικου Ορθόδοξου λαού.
Αυτή καθευατή η Αγία Εικόνα είναι η πλέον άριστα διατηρημένη παλαιά Βυζαντινή Εικόνα της Θεοτόκου. Το πρόσωπο της Μητέρας του Θεού είναι τόσο παραστατικό και το βλέμμα Της τόσο γλυκή, ώστε προκαλεί μεγάλο δέος και συγκίνηση όσοι την προσκυνούν. Η Εικόνα για λόγους προστασίας και μεγαλοπρέπειας φέρει ένα χρυσό επικάλυμμα-πουκάμισο- πάνω στο οποίο είναι επικολλημένοι πέντε χιλιάδες πολύτιμοι λίθοι.
Αγαπητοί μου,
Η θρησκευτική βίωση του Ελληνικού λαού επέτυχε, ώστε να αποδοθούν εις την Πάνσεπτον Μητέρα του Θεού τα εκφραστικώτερα, χαρακτηριστικώτερα, αλλά και τα πλέον απίθανα επίθετα, περί Αυτήν. Εκινητοποιήθη, βεβαίως, η λογική σκέψη, αλλά και εδονίθησαν οι πλέον ευαίσθητες χορδές της ανθρώπινης ψυχής δια να επιλέξουν τα καταλληλοτερα προς τούτο επίθετα μέσα από τον γλωσσικόν θυσαυρόν της Ελληνικής γλώσσης. Είναι τόσα πολλά και τόσο παράδοξα πολλάκις τα επίθετα ταύτα,ώστε να εκπλήσσεται ο μελετητής δια την ευευριτικότητα του θρησκεύοντος ανθρώπου και του γλωσσοπλάστου λαού. Η ποικιλία των εις την Θεοτόκον αποδιδόμενων εκ του περισσεύματος καρδίας επιθέτων καταλαμβάνει σπουδαίον χώρον εις την θρησκευτικήν ζωήν του Ελληνικού λαού και της Ορθοδοξίας γενικότερα. Ένα από αυτά τα ονόματα είναι και το Τριχερούσα.
Πηγή: Το ενημερωτικό φυλλάδιο «Προς Ενορίτες» της Ενορίας Hagen & Lόdenscheid
Εγγραφή σε:
Αναρτήσεις (Atom)